Hearing

In het laatste GZ was een mooi verhaal te lezen van Gerrit Kraa, dialectdeskundige, over Chris en Elles die gezellig een middagje vrijwilligerswerk gingen doen. “Yuppies zijn de digitale vervreemding zat, ze willen toch ook iets sociaals doen, iets van zichzelf weggeven.” In deze GZ-Post de dialectversie van deze vertelling.

Chris was onwies vot van Elles en now kömmen ze tegelieke oet het accountantskantoor noar boeten, noar het parkeerterrein. Chris was bleu en hee hakkelden:
“Ik goa vanmirrig noar het strand, loop iej met?”
Elles was mooi, veun hee. Ne strandwandeling – dat zol ze wel slim bedretten veenden. Mear verestig: ze glemlachten.
“Het spit miej, mear het keump miej nit good oet. Wat ik goa doon: dat wil iej nit weten.”
“Zeg op.”
“Mu-j mie beloawen da-j miej nit oetlacht.”
Ze gung verdan:
“Het steun lessens in de kraante. Oawer contact tusken de jonge en de euldere genneratie. Da’j iets sociaals mut doon, oppassen vuur digitale vervrömding, individualisering, en da’j dan iets sociaals mut doon, iets van oezelf votgewen.”
Now, dach hee, woer woch iej op: here I am, mear hee steun instemmend joa te nikken.
“Dus goa-k rechtevoort op vriedagnommedag noar een verzorgingstehoes, of all places, en dan doo-k doar vriejwilligerswoark, rolsteule skoewen in het park. ’t Is non ook mooi wear. Ne strandwandeling zit d’r dus nit in.”
“Dat wil ik ook wal ees met wil maken,” zea-r-e. “Ik jage wal achter oe an.”
Ze steun nog efkes te bedeanken of dat wal een good idee was en maakten een grappig geboar (mer wat was d’r non nit grappig aan öar).
“Oké, probeert mie mer biej te hoolden.”
Ze sjeesden behendig duur het verkeer (awier ‘n pluspeunt: grappig én behendig). Doar lea Avondrust. De naam was nog slimmer versletten as de bewoners, dach-e, toen hij de neonletters op ‘n vuurgewel zag.
Kreggel leup zee noar ’n ingaank. Biej de receptie mealden ze zich en zea geroutineerd dat ze wal wat wol goan waandelen, met menear Dunia, of dat tepasse köm? “En hier he-k d’r nóg ene,” steun ze te wiezen, “kan wean dat dat wat is vuur menear Kartelink. Twee vlegen in één klap.”
Ze leupen duur een poar lange gänge en Chris wör rap biej ekuijerd: Dunia, den was vroger korpsschef ewès biej de politie. “Mear now is-e zo dwelderig as ne achterdure,” zea Elles onearbiedig.
Efkes later leup Chris boetengewoon onwennig achter ’n rolstool woer menear Kartelink zich in dale har loaten zakken. Kartelink har in zinne bettere deage in nen viskroam estoan.
Doar leupen ze dan, duur de laantjes van ‘t park, rolstool an rolstool, troag as nen ossen vuur de biele. Menear Dunia pràwwelden alverdan Artikel 25 van de Verkeerswet op: het is iedere weggebruiker gehouden zich zodanig te gedragen dat de vrijheid van het verkeer niet belemmerd wordt… Zoiets. Tegen Chris zea-r-e “mien zönne” en salueerden regelmoatig tegen nen groten kestanjeboom. Kartelink haalden berustend zinne skoolders op en moompelden dan: “wat zö-j d’r toch an doon, ’t is nen blood zoonder dat-e d’r oarg in hef.”
En toen heulden ze eawen stille, Chris en Elles op ne baanke – “aangeboden door de plaatselijke VVV” – , Kartelink en Dunia zatten in de rolsteule.
“Mooi wear voor een lekkeren zoalten vis,” zea Kartelink, “nen lekkeren hearing geet d’r biej miej in as ne preake in nen oolderling. Jammer, dat ze nit aan de beume gröait.”
Dunia begun weer het wetsartikel op te zeggen en Chris zea tegen Elles dat hij een hearing-stälke wus in de buurte, “ik zin d’r zo wier!” Hee gung d’r in looppas vanduur. Efkes later was-e d’r wier, met veer zoalten in een plastic bäkken, met siepelkes en Kartelink buurden verlekkerd zin exemplaar in de heugte.
“Halt!” reup Dunia. “In naam der wet! Eerst handjes saâm!” Hee gaf zelf het vuurbeeld en spreuk keaihard: “Here, zegen deze spijze. Amen!”
“Snaveltje dicht, oogjes toe,” was Kartelink zin wierwoord.
“En ie mut ook netjes bidden, allo,” zea Dunia tegen Chris. Hee was pas tevreane toen Chris ook hardop har ebid, en toen was het de buurte an Elles. Ze dee het ernstig, zonder nen zweem van spot.
Noa dee haringkakerieje wol Dunia dat Elles een versje zung. “Groene dal,” zea-r-e.
“Ken ik neet,” zea Elles.
“Dat geet zo,” zea Chris: “In ’t groene dal, in ’t stille dal; waar kleine bloehoempjes groeien…” Hee zung het met overdrewen gedreej en kon biej Dunia nit mear kepot toen hee ook nog ne smartlappe kon opzeggen:

er dreef een scheepje in de sloot
een scheepje zonder roer
Dat heel alleen uit zeilen ging
en door de biezen voer.
Het was een klompje van een kind
met touwtjes en een mast
het raakte in het groene kroos
en niemand hield het vast…

“Woer haal iej dee versjes vot?” vreug Elles verwoonderd.

“Min moo hef ze van min gropmoo eleard, en zee hef ze op öar buurte wier an oons eleard a-w met vekaantie gungen, in ‘n auto, a-w begunnen te nöalen dat het zo lange doerden. Veune viej merakels mooi. Woe droviger, des te meujer. ‘k Zal d’r oe nog ene loaten heuren:

Achter in het stille klooster
Zusters in een witte dracht
Zij verplegen zieke lijders
Die gewond zijn aangebracht

Beide benen afgeschoten
En daarbij zijn rechterhand
Want hij had zo trouw gestreden
Voor zijn dierbaar vaderland.

“Snik, snik,” zea Elles.
Kartelink blearden de coupletten achter oet ‘n haals, hee keanden het versje ook nog en Dunia wol wal wier biej Avondrust noar binnen mear Elles moch pas votgoan as zee “Ik ga slapen, ik ben moe” vuur um zung. En dat dee zee wier zoonder nen zweem van gêne, met ne mooie, zuvere stemme.
En toen warren ze wier biej de parkeerplaatse, biej de auto’s. “Moarnnommedag wil ik wal noar ’t strand, oké? Featelijk har ie vanmirrig noar ’t straand eweeld, woar of nit? Wat ducht oe van moarnmirrig. Oké?”
Ze zweejden nog efkes en toen gung ze op leenks op an, en hee mos rechtsof.
“Here houdt ook deze nacht over Elles trouw de wacht,” zung-e. Met daank an zin moo en zin gropmoo.
“Amen,” zea-r-e d’r nog achteran. Het köm achter oet ’n haals….