De laatste getuigen

Een oproep in EO-Visie leverde meer dan honderd reacties op van mensen die hun verhaal graag wilden vertellen. Ark Media en de EO hebben hieruit vijftien verhalen geselecteerd die een intens en aangrijpend beeld schetsen van hoe en hoe verschillend mensen deze oorlogsperiode ervaren hebben. Het is een prachtig uitgevoerd boek geworden met uitgebreide interviews en uitgebreid beeldmateriaal.

Een fragment uit het verhaal van Hennie Wierenga – Eimers (1921). Zij was als jonge verpleegkundige betrokken bij de evacuatie psychiatrisch ziekenhuis Dennenoord in Zuidlaren:

De trein werd volgepropt

In Zuidlaren was geen station, dus toen we in de namiddag van 27 maart 1945 vertrokken, moesten we eerst veertig minuten naar Vries lopen. Denk je eens in: alle bedlegerige patiënten werden in een laken en een deken gewikkeld en gingen zo op een brancard de trein in. Een trein met goederenwagons. Deze mensen werden zo ingebonden, dat ze moesten blijven liggen zoals ze lagen. Verschrikkelijk was dat. En mensonterend. De trein werd verder volgepropt met mensen die wel zelf konden lopen. Wat nog het meest beangstigende was: we hadden gehoord dat twee jaar eerder een Joods tehuis in Apeldoorn was ontruimd. Al deze mensen waren op de trein richting Duitsland gezet. Er was tegen ons gezegd dat we naar Franeker gingen, maar toen we eenmaal in zo’n gammele oude trein zaten, vroegen we ons vertwijfeld af: ‘Wie zegt dat we naar Franeker gaan? Ze kunnen ons net zo goed naar Duitsland brengen.’

uit: De Laatste getuigen, vijftien Nederlanders over de oorlog die hun levens stempelden – 176 pag. – € 29,95 – Ark Media/Jongbloed – ISBN 9789033802201